Στις 6 Μαρτίου 1910, γράφτηκε μια από τις πιο ηρωικές και συγκλονιστικές σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας:
Η  εξέγερση των αγροτών στο Κιλελέρ. Μια εξέγερση που δεν ήταν απλώς αντίσταση, αλλά κραυγή για δικαιοσύνη, ισότητα και αξιοπρέπεια.
Οι αγρότες της Θεσσαλίας, εξαντλημένοι από την αδιάκοπη εκμετάλλευση των τσιφλικάδων και την αδιαφορία της Πολιτείας, ύψωσαν το ανάστημά τους.

Διεκδίκησαν τη γη που καλλιεργούσαν, τη γη που θεωρούσαν δίκαια δική τους. Αντιμετώπισαν σκληρή καταστολή. Θυσιάστηκαν.
Η εξέγερση του Κιλελέρ αποτέλεσε καταλύτη για σημαντικές αγροτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες άλλαξαν για πάντα το τοπίο της ελληνικής υπαίθρου. Ήταν ένα ιστορικό ορόσημο που απέδειξε πως η συλλογική διεκδίκηση, ακόμα και απέναντι σε τεράστιες αντιξοότητες, μπορεί να οδηγήσει σε βαθιές κοινωνικές τομές.
114 χρόνια μετά, η ιστορία εκείνης της ημέρας παραμένει ζωντανή και επίκαιρη, αφού δυστυχώς, σήμερα αργοσβήνουμε. Τα χωριά πεθαίνουν. Οι άνθρωποι της υπαίθρου παλεύουν καθημερινά να σταθούν όρθιοι.
Είναι καθήκον μας να στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους της υπαίθρου, να τιμούμε τους αγώνες τους και να εργαζόμαστε καθημερινά για μια Ελλάδα δικαιότερη, με περισσότερες ευκαιρίες για όλους.
Ζητάμε το αυτονόητο
Κίνητρα, υποστήριξη, παροχές — όχι για να ευημερήσουμε μόνοι μας, αλλά για να παραμείνουμε εδώ, στον τόπο μας. Για να παραμείνει ζωντανή η καρδιά της ελληνικής υπαίθρου.
Γιατί η ύπαιθρος δεν είναι το παρελθόν της Ελλάδας — είναι το μέλλον της. Και αυτό το μέλλον πρέπει να έχει φωνή, στήριξη και προοπτική.
Η εξέγερση του Κιλελέρ δεν είναι λοιπόν απλώς μια ιστορική στιγμή.
Είναι υπενθύμιση ότι τίποτα δεν αλλάζει χωρίς προσπάθεια, χωρίς φωνή, χωρίς ενότητα. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, ο αγώνας είναι απαραίτητος.
Όχι για το παρελθόν, αλλά για  το μέλλον!
Το χρέος το δικό μας είναι να συνεχίσουμε. Και θα το κάνουμε.
Με πίστη. Με ευθύνη. Με δύναμη!