Γράφει η Δρ Αγλαΐα (Λία) Ρογγανάκη*

Υπάρχει κάτι αρχέγονο στο να κοιτάς τον ορίζοντα και να νιώθεις πως ανήκεις σαν ένα κομμάτι του. Πως δεν είσαι μόνος, πως τα δέντρα γύρω σου είναι παλιά σου γνώριμα, πως το χώμα που πατάς έχει φυλάξει τις ιστορίες των προγόνων σου και σου τις ψιθυρίζει μέσα από το θρόισμα των φύλλων.

Η Γη δεν είναι απλά ένας πλανήτης , είναι το σπίτι μας. Και κάθε 22 Απριλίου, γιορτάζει. Ή καλύτερα, μας θυμίζει ευγενικά ότι υπάρχει ακόμα. Μας καλεί να την ακούσουμε.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γης δεν είναι μια ακόμη ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι μια γιορτή και μια κραυγή μαζί. Ξεκίνησε το 1970 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ως αντίδραση στην περιβαλλοντική καταστροφή, και έκτοτε εξελίχθηκε σε παγκόσμιο κάλεσμα για δράση, υπευθυνότητα, ενσυναίσθηση.
Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να σταματά. Να αφουγκράζεται. Τα δάση καίγονται, οι θάλασσες φουσκώνουν από σκουπίδια, τα πουλιά πετούν αλλού κι εμείς ακόμη πατάμε το γκάζι. Καταναλώνουμε χωρίς μέτρο, χτίζουμε χωρίς σεβασμό, παράγουμε χωρίς σκοπό. Κι όμως, όλα είναι κύκλος. Ό,τι δίνουμε, μας επιστρέφεται. Η φύση δεν εκδικείται αλλά θυμάται.
Στη Θεσσαλία, δε χρειάζεται να διαβάσουμε για την κλιματική και περιβαλλοντική κρίση ,τη ζήσαμε από πρώτο χέρι .Θυμόμαστε τον Ιανό, το 2020. Πώς η λάσπη σκέπασε την Καρδίτσα, πώς τα χωράφια έγιναν θάλασσες, πως οι αγρότες , ένιωσαν για πρώτη φορά τη γη να τους γυρνά την πλάτη. Και δεν είχε προλάβει να στεγνώσει ο πόνος, όταν ήρθε ο Daniel, το 2023, και μας ξαναπλημμύρισε.Πήρε σπίτια, ζώα, σοδειές,και άλλαξε τις ζωές που είχαμε στήσει πάνω στη γη με ιδρώτα και αγάπη.
Η αγροτική παραγωγή, η καρδιά της Θεσσαλίας, χτυπά πια με κόπο. Οι σπόροι δεν φυτρώνουν εύκολα μέσα στη λάσπη του φόβου. Οι ψυχές των ανθρώπων κουβαλούν πένθος και μια αγωνία: τι άλλο θα έρθει;
Κι όμως, δεν είναι η Γη που φταίει. Είναι το πώς της φερθήκαμε. Η αλόγιστη παρέμβαση στη φυσική ροή των υδάτων, η άναρχη δόμηση, η αποψίλωση των δασών, η αδιαφορία. Πληρώνουμε ένα χρέος που δεν γράφτηκε ποτέ σε χαρτί, αλλά είναι χαραγμένο σε κάθε βρεγμένο τοίχο, σε κάθε κατεστραμμένο χωράφι.
Σήμερα λοιπόν, ας αποσυνδεθούμε για λίγο από τον θόρυβο των ψηφιακών μας κόσμων  και ας αφουγκραστούμε τη σιωπή των δέντρων. Ας περπατήσουμε ξυπόλυτοι στο χώμα και ας θυμηθούμε πώς ήταν να νιώθουμε το σώμα μας κομμάτι του κόσμου και όχι ξένο προς αυτόν. Ας μάθουμε στα παιδιά μας να φυτεύουν σπόρους, όχι μόνο στο χώμα αλλά και στην καρδιά τους. Σπόρους αγάπης,σεβασμού, φροντίδας, θαυμασμού.
Η Γη δεν μας χρειάζεται ,εμείς τη χρειαζόμαστε. Κάθε μικρή πράξη μετράει. Κάθε πλαστικό που αρνείσαι, κάθε δέντρο που φυτεύεις, κάθε παιδί που μαθαίνεις να σέβεται το περιβάλλον, είναι μια μικρή νίκη.
Αν κάποτε χαθούμε, η Γη δε θα κλάψει. Αλλά εμείς θα έχουμε χάσει το πιο πολύτιμο σπίτι που δεν χτίσαμε ποτέ.


*Δρ Αγλαΐα (Λία) Ρογγανάκη
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ
Γενική Οικογενειακή Ιατρός
τ. Αντιπεριφερειάρχης Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας Περιφέρειας Θεσσαλίας