Έφυγε από την ζωή την Πέμπτη 26 Αυγούστου η αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης και μαχήτρια του Δημοκρατικού στρατού Ελλάδας Αθηνά Παπαδημητρίου-Γκένα. Στην κηδεία της που έγινε στη Σέκλιζα παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΤΕ Καρδίτσας του ΚΚΕ και του παραρτήματος Καρδίτσας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.

Εκ μέρους των αντιπροσωπειών αποχαιρέτησε το μέλος της ΤΕ Καρδίτσας του ΚΚΕ Αστέρης Χαλάτσης,  που  τόνισε:
«Η Αθηνά γεννήθηκε το 1930 στο Αμπελικό Καρδίτσας. Η καταγωγή της από αγροτική και πολύτεκνη οικογένεια ,είχε σαν αποτέλεσμα να γνωρίσει τη φτώχια και την εκμετάλλευση από πολύ πρώιμη ηλικία. Ο απόηχος και τα μηνύματα της οκτωβριανής  επανάστασης έφταναν πολύ καθαρά στα αυτιά και στη συνείδηση της οικογένειάς της. Η φασιστική κατοχή επιτάχυνε την πολιτική ωρίμανση της και η ένταξη της στις γραμμές της ΕΠΟΝ ήταν αυτονόητη επιλογή. Πολύ σύντομα και χωρίς ταλαντεύσεις και διλήμματα και με την καταλυτική προτροπή του μεγαλύτερου αδελφού της εντάσσεται σε μάχιμα τμήματα του ΕΛΑΣ.
Μετά τη Βάρκιζα ακολουθησε την τύχη των λαϊκών αγωνιστών. Για να αποφύγει τις διώξεις και τους εξευτελισμούς από τους δοσίλογους και τους Μαηδες  εντάχτηκε σε ομάδες καταδιωκόμενων αγωνιστών της περιοχής μας και μαζί με τα αδέλφια της κατέφυγαν στα βουνά των Αγράφων Πήρε μέρος σε πολλές μάχες, στο Μαυρόλογγο, στον Τύρναβο, στην Καλαμπάκα.
Σύντομα –όταν γεννήθηκε το νέο αντάρτικο και συγκροτήθηκε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας-πλαισίωσε τα τμήματα του. Στην αρχή τις υγειονομικές υπηρεσίες και αργότερα τα ένοπλα τμήματα. Μετά την εκπαίδευση της στα έμπεδα της Μολόχας, ως διμοιρίτης πλέον πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Με ξαφνικό ελιγμό ξέφυγε με το τμήμα της από τον θανάσιμο κλοιό του κυβερνητικού στρατού στην περιοχή των Αγράφων και με τους συναγωνιστές της αναχώρησαν για το Γράμμο κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Σε μια ενέδρα τραυματίστηκε.
Πήρε μέρος στη μάχη της Καρδίτσας το Δεκεμβρη του 1948 όπου τραυματίστηκε για δεύτερη φορά και στη μάχη του Καρπενησίου.
Μετά  την υποχώρηση του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949 αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στις φυλακές των Ιωαννίνων.
Μετά την αποφυλάκιση της επιστρέφει στην περιοχή μας και έμενε μόνιμα πια στη Σέκλιζα Η μετεμφυλιακή περίοδος τη βρίσκει στη Σέκλιζα να αγωνίζεται με το σύζυγο και σύντροφο της να στήσουν το νοικοκυριό του, παλεύοντας με την ανέχεια, την κερδοσκοπία του μεσάζοντα, με τα στοιχεία της φύσης .
Μέσα από την ΕΔΑ συνεχίζει με άλλους όρους την αγωνιστική της πορεία συμμετέχοντας σε συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια που οργανώνονταν εκείνη την περίοδο. Το φιλόξενο σπίτι της ήταν ο βασικός χώρος συνεδριάσεων σε νόμιμες και παράνομες συνθήκες.
Είναι αυτονόητο πως η αγωνιστική της πορεία εμπνέει τους νεότερους αγωνιστές. Το παράδειγμα της συμβολίζει την αταλάντευτη και ανυποχώρητη στάση του καθένα που δεν μπορεί και δεν θέλει να υποταχτεί στα κελεύσματα υποταγής και συναίνεσης των εκαστοτε κυβερνόντων.»